Να'μαστε λοιπόν και πάλι!
Του Μιχαήλ Καπιωτά
Μετά από πολλά χρόνια
Στις γνώριμες από το 2000 αίθουσες του Μουσικού Σχολείου Μυτιλήνης...
Του Σχολείου που στεγάζεται, μάλλον συστεγάζεται με το 5ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης στο πιο «καινούργιο».Σχολικό κτίριο της πόλης της Μυτιλήνης. Της πρωτεύουσας του νησιού. Στην πολυπληθέστερη περιοχή της. Στη Χρυσομαλλούσα.
Δηλαδή, το τελευταίο κτίριο που χτίστηκε για να στεγάσει Σχολείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη Μυτιλήνη ήταν το 1998... Από τότε τίποτα.
Και από τα κτίρια που παραδοσιακά και θεσμικά ανήκαν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, δύο από αυτά, μερικώς, πέρασαν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και σύμφωνα με πληροφορίες, σχεδιάζεται άλλη μια παραχώρηση κτιρίου στην Πρωτοβάθμια.
Η Ειδική Αγωγή παραμένει σε λυόμενα...εκτός από το καινούργιο ΕΝΕΕΓΥΛ, το οποίο στεγάστηκε πρόσφατα σε νέο, αχρησιμοποίητο κτίριο της Σχολής ΚΕΤΕΚ του ΟΑΕΔ στην Παναγιούδα...
Όμως το Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης, ένα από τα πιο παλιά Μουσικά Σχολεία της Ελλάδας, που ιδρύθηκε το 1994, παραμένει χωρίς τη δική του στέγη, χωρίς τους χώρους που πρέπει να διαθέτει για να μπορέσει να λειτουργήσει απρόσκοπτα και να επιτελέσει το ρόλο του στο κομμάτι αυτό της εκπαίδευσης, για το οποίο προορίστηκε...
Εν πάσει περιπτώσει... σ αυτές πάλι τις μικρές αίθουσες, ειδικά στη μικρή αίθουσα που πριν από 20 χρόνια, στεγάσαμε σε δυο ντουλάπες και δυο θρανία, το πρώτο «αυτοσχέδιο» εργαστήριο Φυσικών Επιστημών, που λειτουργούσε ταυτόχρονα και ως αίθουσα διδασκαλίας...
Στην ίδια αυτή αίθουσα των 10, πάνω κάτω, τετραγωνικών μέτρων που κάνουν τα μαθήματά τους οι 10 μαθητές της Β Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Μυτιλήνης. Το σχολικό έτος 2020-2021.
Σήμερα λοιπόν μετά από το κλείσιμο λόγω του κορονοϊού και το ξανάνοιγμα του Σχολείου, οι μαθητές μου, που είχαν μέσα σ αυτήν την πανδημία την ιδέα και το κουράγιο να δημιουργήσουν ένα δικό τους, κατάδικό τους blog, μου ζήτησαν να τους γράψω κάτι. Για το δικό τους blog. Για τη δική τους προσπάθεια.
Και είναι τούτη η προσπάθεια το ηλεκτρονικό ας πούμε ξαναζωντάνεμα του άλλου του παλιού περιοδικού, του Allegro, που έβγαζαν οι μαθητές του Σχολείου με τη βοήθεια των καθηγητριών τους...της Νικόλ και της Ρέας.
Μπορεί, οι δικές μου αναζητήσεις, η συγκυρία και η τύχη να με έφεραν πολλά χρόνια εκτός Μουσικού Σχολείου, όμως κράτησα και εξακολουθώ να κρατάω την οργανική μου θέση στο σχολείο αυτό.
Στο Σχολείο που σχεδόν από την ίδρυσή του στηρίξαμε, οικογενειακώς θα έλεγα, αφού κι εγώ σαν καθηγητής αλλά και η κόρη μου σαν μαθήτρια, θητεύσαμε σ αυτό.
Δεν είναι πολλές αλλά είναι σημαντικές οι στιγμές στο Σχολείο... Μαθήματα, προγράμματα, εκδρομές... Συνάδελφοι που μένουν στο μυαλό, μαθητές που μένουν στην καρδιά. Νάναι καλά όλοι τους. Κι αν κάποιοι κατάφεραν να λείπουν από κοντά μας, ας είναι αιώνια η μνήμη τους!
Από τη θέση λοιπόν αυτή θα έλεγα ότι μια στήλη στο blog θα ήταν μια ανάλογη καταγραφή εμπειριών, δράσεων, σκέψεων και αναμνήσεων από παλιούς καθηγητές και μαθητές του Σχολείου.
Και για σκεφτείτε ότι κάποιοι μαθητές τότε, είναι καθηγητές στο Σχολείο τους τώρα.
Μια λοιπόν έντονη ανάμνηση από τα χρόνια του παλιότερου περάσματος από το σχολείο είναι ένα πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, το οποίο βασίσαμε πάνω σε ένα σχέδιο του WWF, που είχε τον τίτλο «forest watch».
Το πρόγραμμά μας λοιπόν αυτό εξελίχθηκε στο Σχολείο το σχολικό έτος 1998-1999, νομίζω και περιλάμβανε δυο επισκέψεις στο δάσος της περιοχής των Λάμπου Μύλων, της ευρύτερης περιφέρειας Ευεργέτουλα. Μαζί με την πιο παλιά καθηγήτρια μουσικής του Σχολείου, την Ελένη.
Και μάθαμε πολλά πράγματα γύρω από το δασικό οικοσύστημα, για τη χλωρίδα και την πανίδα, για τα μανιτάρια και τις ανθρώπινες δραστηριότητες στο δάσος. Αυτό όμως που είχε πιο μεγάλη σημασία, είναι ότι διαπιστώσαμε την αλλαγή στη στάση και στη συμπεριφορά μας απέναντι στο περιβάλλον, στο φυσικό και στο δομημένο, στα φυτά και στα ζώα που το αποτελούν.
Έτσι μετά από δυο χρόνια, το πρόγραμμα αυτό και τα συμπεράσματά του παρουσιάστηκαν σε ένα Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχολογίας, που διοργανώθηκε από την Πανελλήνια Ψυχολογική Εταιρεία στη Ρόδο με τίτλο: «Διαμορφώνοντας στάσεις και δεξιότητες μέσα από ένα project Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης»
Την περίοδο αυτή, στη Ρόδο σπούδαζε μια μαθήτρια του Σχολείου, που είχε περάσει στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, η Παναγιώτα.
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη όσων συμμετείχαν στο Συνέδριο, να βλέπουν την φοιτήτρια, να παρουσιάζει το πρόγραμμα, στο οποίο συμμετείχε σαν μαθήτρια.
Και πράγματι απέσπασε πολύ καλές κριτικές από το ακροατήριο...
Υπήρξαν στιγμές πολλές, θύμησες ακόμα περισσότερες, εικόνες που επανέρχονται μέσα από τους ίδιους διαδρόμους και τις ίδιες γωνιές...
Αυτό που μένει όμως πιο έντονα είναι οι ίδιοι γνώριμοι ήχοι, του πιάνου και του σαντουριού, της κιθάρας και του μπουζουκιού, ανάμεσα στα διαλείμματα και στα κενά σας.
Να είστε καλά λοιπόν παιδιά μου και να προσπαθείτε πάντα για το καλύτερο, για σας και για το Σχολείο σας, ακόμα κι αν φύγετε από αυτό.
Μιχαήλ Καπιωτάς
Φυσικός - Περιβ. Χαρτογράφος,MSc