Στο τρένο της Σαγκάης...

Στο πλαίσιο του μαθήματος της λογοτεχνίας στην τάξη της Γ γυμνασίου του σχολείου μας  με αφορμή το διήγημα "Ο Παχύς και ο Αδύνατος " του Τσέχωφ  ζητήσαμε από τα παιδιά να μας στείλουν τα κείμενα τους με θέμα: Μία τυχαία συνάντηση με έναν συμμαθητή μετά από πολλά χρόνια.

Η τελευταία μέρα των διακοπών μου ήταν γεγονός! Μετά από ταξίδι δύο μηνών είχα γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο. Είχα καταφέρει σε διάστημα 30 ημερών να απολαύσω τόσες διαφορετικές κουλτούρες. Η έντονη περιέργειά μου είχε επιτέλους ικανοποιηθεί. Η γλυκιά μου πατρίδα μου είχε λείψει. Μου είχαν λείψει οι άνθρωποί της, ο γαλανός ουρανός της και οι γνωστές για εμένα μυρωδιές της. Αφού σημείωσα τις σκέψεις μου στο ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο, επιβιβάστηκα στο τρένο της Σαγκάης, βαδίζοντας προς τον δρόμο της επιστροφής. Η θέση μου ήταν προς το παράθυρο και στα αριστερά μου η διπλανή θέση ήταν κενή, γεγονός που με ανακούφισε καθώς μπορούσα να έχω όλο τον χώρο δικό μου. Ξαφνικά, μία κυρία ψηλή και με κοντά μαλλιά με πλησίασε, κοιτάζοντάς με εχθρικά και θυμωμένα. Μετακίνησα τα πράγματά μου και το βλέμμα της ηρέμησε. Τα χρώματα και τα χαρακτηριστικά της δεν θύμιζαν το ασιατικό πρότυπο ανθρώπου. Περισσότερο έμοιαζε με δυτικοευρωπαία, ίσως Γερμανίδα. Αυτή η γυναίκα μου κίνησε το ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα μου θύμιζε τον τόπο μου και τον πολιτισμό μου. Συνέχισα να έχω καρφωμένα τα μάτια μου πάνω της και να επεξεργάζομαι κάθε της κίνηση, καθώς το τρένο ξεκινούσε. Η περίεργη γυναίκα, με είδε και μου ανταπέδωσε ένα βλέμμα γεμάτο εχθρικότητα. Ένας υπάλληλος με πλατύ χαμόγελο μας πλησίασε ενθουσιασμένος και μας ρώτησε τι θα θέλαμε να πιούμε. Απάντησα περήφανη στην κινέζικη γλώσσα πως επιθυμούσα ένα τσάι.

« Do you speak English? » , ρώτησε απορημένη η μυστηριώδης κυρία.

«Yes, I do » , απάντησε διστακτικά ο υπάλληλος που το πλατύ χαμόγελό του είχε εξαφανιστεί 

«I would like a coffee, please» . Η προφορά της ήταν απαίσια. Σίγουρα δεν ήταν Βρετανίδα, μονολόγησα ικανοποιημένη. Την τρομακτική σιωπή μεταξύ εμένα και της δεσποινίδας ήρθε να διακόψει ο συμπαθητικός σερβιτόρος του τρένου. Ξεκινήσαμε να πίνουμε τα ροφήματά μας. Έβγαλα το βιβλίο μου από την τσάντα μου για να μελετήσω ένα παράρτημα της κινέζικης αρχιτεκτονικής που είχα αφήσει στην μέση. Ξαφνικά, το τρένο μας έστριψε απότομα και όλο το καυτό τσάι χύθηκε πάνω στην κυρία !Πανικοβλημένη και τρομαγμένη φώναξα με δυνατή φωνή στην μητρική μου γλώσσα... « Συγγνώμη!». Η ψηλή δεσποινίδα γύρισε και με κοίταξε κατάματα. Είχε καρφωμένα τα μάτια της πάνω μου για 30 δευτερόλεπτα! Είχα χάσει τα λόγια μου περιμένοντας την αντίδρασή της.

« Είστε Ελληνίδα, δεσποινίς;» με ρώτησε έκπληκτη.

« Ναι!!!» απάντησα ενθουσιασμένη απότομα. Είχαμε μείνει και οι δύο με το στόμα ανοιχτό! Οι πιθανότητες ήταν μία στο εκκατομύριο να συναντήσω μία συμπατριώτισσά μου στην άλλη πλευρά του κόσμου αλλά και να κάθομαι δίπλα της. Αφού πήραμε και οι δύο μία μεγάλη ανάσα ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια μας. Ο τόνος της φωνής της μαλάκωσε και το βλέμμα της ηρέμησε. Τώρα πια , δίπλα της ένιωσα την ζεστασιά της πατρίδας μου και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου έλειπε.

« Από που είστε;» με ρώτησε.

«Από την Λέσβο, εσείς;»

« Μα και εγώ! Είναι απίστευτο, δεσποινίς!»

« Τι σπουδάζετε δεσποινίς;» την ρώτησα ενθουσιασμένη

« Ασχολούμαι με το πιάνο και παραδίδω μαθήματα. » μου απάντησε

« Πώς να σας λέω;» την ρώτησα

« Μαρία! Είμαι η Μαρία Γιαννούλου, εσείς;»

Η μνήμη μου γυρίζει πίσω. Αυτό το όνομα μου αναγεννούσε όμορφες αναμνήσεις. Δεν μπορούσα όμως να ξεκαθαρίσω τι μου θύμιζε. Το απίστευτο μνημονικό μου για το οποίο φημιζόμουν, δεν με εγκατέλειψε ούτε αυτή την φορά... 

« Μαρία, είμαι η Κατερίνα! Η διπλανή σου στο θρανίο! Στα καλύτερά μας χρόνια καθόμασταν μαζί!» φώναξα δυνατά. 

Όλοι οι επιβάτες διαφορετικών εθνικοτήτων γυρίζανε και μας κοιτούσαν απορημένοι, προσπαθώντας να φανταστούν τι συζητούσαμε με τόση ένταση. Αφού μιλήσαμε ατελείωτα, γελάσαμε και θυμηθήκαμε τα παλιά ήμουν σίγουρη πως και οι δύο νιώσαμε μία ανακούφιση. Μέσα στο τρένο της Σαγκάης, ήμασταν σαν δύο χαμένες ψυχές σε έναν κόσμο ξένο, που τώρα νιώθαμε ήρεμες.

Ζαχαριάδη Κατερίνα, μαθήτρια Γ Γυμνασίου Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης