Τα φαινόμενα απατούν!

Συνεχίζουμε να διαβάζουμε τα κείμενα των μαθητών της Γ γυμνασίου όπου στο πλαίσιο του μαθήματος της λογοτεχνίας με αφορμή το διήγημα "Ο Παχύς και ο Αδύνατος " του Τσέχωφ έγραψαν δικά τους διηγήματα με θέμα: Μία τυχαία συνάντηση με έναν συμμαθητή μετά από πολλά χρόνια.

Μια ακόμα βροχερή μέρα, μου κάνει την ζωή πάλι δύσκολη. Και όχι μόνο αυτό, οι δυσκολίες συνεχίζονται. Τρέχοντας με ένα σπασμένο τακούνι, ακούω τον ήχο του μηνύματος από το κινητό. Το αγνοώ. Μπαίνω στο σπίτι κουρασμένη από την δουλεία και μια μπάλα ποδοσφαίρου προσγειώνεται στο κεφάλι μου. Κάτι συνηθισμένο με δύο έφηβους στο σπίτι. Η λέξη "πεινάω " και μερικά "Γαβ" αντηχούν στο σπίτι σχεδόν ολόκληρο το 24ωρο. Τρέχω στην κουζίνα με άμεσο στόχο...να ταϊστούν, να πάνε όλοι για ύπνο και επιτέλους να βυθιστώ σε ένα ζεστό μπάνιο. Ωστόσο, μάταια ψάχνω για ένα χέρι βοηθείας, καθώς το...αγνοημένο μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. "Αγάπη μου, πολύ δουλεία, θα αργήσω " . Και ναι, έφτασε η στιγμή της χαλάρωσης, ενώ η απαλή μουσική και η ανέμελη ζωή των γιων μου, με ταξιδεύει τριάντα χρόνια πίσω, στα χρόνια της εφηβείας μου.

Το επόμενο πρωί, η κακοτυχία με κυνηγούσε. Φεύγοντας βιαστικά για την δουλεία, ένα χαλασμένο φανάρι, έγινε η αίτια να τρακάρω με τον πιο περίεργο τύπο, που οδηγούσε νταλίκα με ονοματεπώνυμο. "Βαζ Βαζ ο Παρασκευάς " . Βγαίνω έξαλλη από το αυτοκίνητο και ολόκληρo το ζωικό βασίλειο πέρασε από μπροστά μου." Κατσίκα " , "Γάιδαρε.. " , "Μουλάρα.." .Η αστυνομία δεν άργησε να φτάσει. Δώσαμε τα στοιχεία μας και η δεύτερη κεραμίδα ήρθε ουρανοκατέβατη. " Ο...Παρασκευάς Βαζ Βαζ " ήταν ο εφηβικός μου έρωτας Πάρις και ο περιζήτητος του γυμνασίου, τότε. Τίποτα όμως δεν θύμιζε το ψηλό, γυμνασμένο αγόρι, με τα ξανθά πυκνά μαλλιά και το λαμπερό χαμόγελο. Την θέση τους πήραν μία μεγάλη κοιλία που ξεχυνόταν έξω από το εμπριμέ ξεκούμπωτο πουκάμισο, ένα τσιγκελωτό μουστάκι και οι πενήντα αποχρώσεις του κίτρινου είχαν αραδιαστεί στα υποτυπώδη δόντια του. Από τα σγουρά ξανθά του μαλλιά είχαν απομείνει πέντε τρίχες δεμένες σε ένα ατίθασο κοτσίδι.

" Βρε συ Ρηνάκι, εσύ; Πού είσαι βρε θηρίο; Δεν άλλαξες καθόλου! "

" Πάρη..; " Έκπληκτη ξεστόμισα. Δεν τόλμησα να πω ότι δεν ισχύει το ίδιο και για εκείνον.

Αφού ο αστυνομικός ολοκλήρωσε την διαδικασία, απομακρύνθηκε και αμέσως ο Πάρις μου πρότεινε να με κεράσει μια μπίρα στο απέναντι μπαρ. Δέχτηκα από ευγένεια για να θυμηθούμε τα παλιά. Βέβαια το μπαρ θύμιζε θάλαμο αερίων, με κύριους θαμώνες, οδηγούς νταλικών. Δύο ποτήρια μπίρες προσγειώθηκαν στο τραπέζι μας και βροχή από ερωτήσεις βομβάρδισαν το κεφάλι μου.

"Ρηνιώ..πες. Γάμος, παιδιά, σκυλιά, δουλειά..; Σε τι φάση είσαι; Μια χαρά κρατιέσαι πάντως!"

"Απ'όλα..." του απαντώ διστακτικά..." Είμαι αρχισυντάκτρια σε περιοδικό μόδας, με δύο παιδιά, δύο σκυλιά και πολυάσχολο σύζυγο... "

Στιγμιαία, ο ήχος από το βατραχίσιο ρέψιμο του, με αποσυντόνισε. Η μπίρα φαίνεται άρχισε να επιδρά στην συζήτηση... Ασυναίσθητα χαχάνισα και αμέσως τον ρώτησα για τα νέα του.

" Όσο για εμένα Ρηνάκι, έχω φάει τον κόσμο με το κουτάλι, ένας μόνιμος ταξιδιώτης. Γεμίζω εμπειρίες, παρέα με την καψούρα μου " δείχνοντάς μου την παρκαρισμένη του νταλίκα.

Κάποια στιγμή, με ένα άναμμα τσιγάρου του, η ματιά μου έπεσε σε ένα από τα αρκετά τατουάζ του, που παρίστανε μία Ισπανίδα χορεύτρια. Από ότι φαίνεται, ο Πάρις, από πρωταθλητής κολύμβησης, έγινε πρωταθλητής της μπίρας, αφού τις κατέβαζε μονορούφι! Και τι δεν θυμηθήκαμε...παλιές παρέες, παλιές πλάκες, ενώ η συζήτηση έγινε αρκετά ευχάριστη. Ο άλλοτε θεός, που τώρα πλέον είναι αγνώριστος, αλλά διατηρεί το χιούμορ του και την καλή διάθεση, με κέρασε και με χαιρέτισε, ιδιαίτερα εγκάρδια, δείχνοντάς μου πόσο χάρηκε που με συνάντησε. Με ένα σάλτο ανέβηκε στην καψούρα του και μου φώναξε

"Ρηνάκι, απόλαυσε την κάθε στιγμή της ζωής σου, ακόμα και τις πιο απλές, όπως εγώ ".

Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο καθένας βρίσκει την ευτυχία, μέσα από τις επιλογές του!

Ειρήνη Γεραγωτέλλη (Γ γυμνασίου Μουσικού Σχολείου Μυτιλήνης)